- Lütfen bu yazıyı sonuna kadar okuyunuz.
Millet İttifakı’nın Cumhurbaşkanı adayı Kılıçdaroğlu “Milyonlarca Kürt’e terörist muamelesi yapılıyor” uyarısını sık sık tekrarlarken, müttefiki Akşener de bu iddiayı destekliyor ve “Bu bir felakettir” diyor.
Gerçekten Kürtlere “PKK’lı” gözüyle bakmak, teröre hizmet etmektir. Ve sahiden devlet, yıllar boyunca bütün Kürtlere “terörist” gözüyle bakmakla kalmamış; birebir zamanda “terörist” muamelesi yapmıştır.
O halde gelin; tam da terörün can çekiştiği bir devirde, PKK’ya can suyu manasına gelen bu “kritik” uyarılara kulak asalım ve biraz “geriye” çekilerek fotoğrafın bütününe bakalım.
Kürtler, bu coğrafyanın en “dindar” ırkıdır. Kürtlerle Türklerin dostluğu, “İslâm” ortak paydasına dayanmaktadır. Anadolu’nun kapılarını Türklere açan Malazgirt Zaferi, Selçuklu-Mervanî ittifakıyla kazanılmıştır. Sonraki yıllarda da devam eden bu Kürt-Türk ittifakı; kaç zaferlere imza atmıştır. Mesela Kudüs’ü Haçlı işgalinden kurtaran Selahaddin-i Eyyubî Kürt’tür.
Osmanlı’yı parçalamaya çalışan İngilizler, bilhassa Arapları ve Kürtleri; “Bağımsızlık” vaadiyle ayaklandırmak için yıllarca gayret sarf etmiştir. Arapların tersine Kürtler bu oyuna gelmemiştir. Bu entrikanın farkında olan ve başlatacağı Anadolu Hareketi’nde Kürtlerin değerini çok güzel bilen Mustafa Kemal Paşa, Samsun’dan yola çıkarken, Kürt önderlerden Cemilpaşazâde Kâzım’a gönderdiği 11 Haziran 1919 tarihli telgrafta, “Bağımsız bir Kürdistan İngilizlerin plânıdır. Ancak, Kürt kardeşlerimizin merbutiyetini (aidiyetini) teminat altına almak için gerekli hak ve imtiyazları verme yanlısıyım” demişti. (Andrew Mango, “Öz kardeş”ten “inkâr”a, Derin Tarih, Kasım 2014, s. 56-67.)
Nitekim İstiklâl Savaşı’na verdikleri takviyeye “teşekkür” için 1921 Anayasası’nda Kürtlere “muhtariyet” hakkı verilmiş ve 11. Husus ile de bu özerkliğin çerçevesi çizmişti.
Ancak 1923 sonunda CHP’nin (Halk Fırkası) kurulmasıyla birlikte estirilen “Değişim” rüzgârı, Kürtler de kötü sallamıştı!
“4 ilke”den biri olan “Milliyetçilik”, tek parti icraatına; “ırkçılık” olarak yansımıştı. Müslümanlara karşı yürütülen operasyonların da muhatabı olan Kürtler, “çifte mağdur” durumuna düşmüştü.
Nitekim 1924’te Hilafetin kaldırılmasına, “Türklerle ortak paydamız ve devletle bağımız koparıldı” diye reaksiyon gösteren Pir Said’in 1925’teki kıyamı; “Kürt İsyanı” olarak yansıtılmış ve keskin siyaset değişikliğine münasebet yapılmıştı.
Bazı örneklerle bu süreci somutlaştırmaya çalışalım…
KÜRTÇE KONUŞAN İSTİKLAL MAHKEMESİNE…
Meclis Lideri Abdülhalik Renda’nın hazırladığı ilk “Kürt Raporu”, “CHP Zulmü”nün “navigasyonu” olmuştu. Kürtlerin çoğunlukta olduğu bölgede “Türkleştirme” yapılmasını öngören rapor, Kürtlerin; kendi lisanlarını konuşmasını “Milli aidiyete darbe” olarak görmektedir!
Bu rapor ışığında, 8 Aralık 1925’te başlatılan “Güneş-Dil Teorisi” ve “Vatandaş, Türkçe konuş!” kampanyalarıyla, “Kürt ve Kürdistan” ibareleri yasaklanmıştı! Gerçekten 24 Eylül 1925’te yayınlanan “Şark Islahat Plânı”nın 13. Maddesi’nde Kürtlerin yaşadığı vilayet ve ilçeler sayılıyor ve “Buralardaki devlet dairelerinde, mekteplerde, çarşı ve pazarda Türkçeden diğer lisan kullananlar devlete karşı gelme cürmüyle cezalandırılır” deniyordu. “Devlete karşı gelmek” ise “idam mangası” üzere çalışan İstiklâl Mahkemesi’nin alanına giriyordu.
Kürtlerin TSK’dan ayıklanması konusunda da özel uğraş sarf ediliyordu. 1928 yılında Genelkurmay Lideri Fevzi Çakmak’ın imzasıyla Askerî liselere gönderilen “gizli” buyrukla, “Kürt çocuklarını ayıklayın” talimatı verilmişti!
Çarpık CHP zihniyeti; batıdaki okullardan “Kürt’sün” diye attığı öğrencilerin doğudaki okullarda okuyan kardeşlerine de, her sabah “Türk’üm…” dedirtiyordu!
CHP’nin Kürtlüğü ve Kürtçeyi yok etme operasyonu, Kürtlerin ağır yaşadığı köy ve kentlerde ise dehşetli bir “katliam”a dönüşmüştü.
Şeyh Said İsyanını mazeret eden devlet, Kurtuluş Savaşı’nda şehit düşen Kürtlerin köylerine; günlerce bomba yağdırmıştı! Ağrı’da yürütülen katliamlardan kaçarak Zilan Deresi’ne sığınan 15 bin Kürt imha edilmişti! (Cumhuriyet, 16 Temmuz 1930) Bu sayı, Kürt muharrir Hesen Hişyâr Serdî’ye nazaran ise 47 bin idi!
CHP Hükümeti, 1931’de çıkardığı 1850 sayılı kanunla, bu katliamları “suç” olmaktan çıkararak memurlarını korumuştu!
Zaten onları teşvik eden şahsen Başvekil İsmet Paşa idi. 31 Ağustos 1930 tarihli Milliyet’e verdiği demeçteki, “Bu ülkede sadece Türkler ırksal hak talep etme hakkına sahiptir. Her ne kıymetine olursa olsun, ülkemizde yaşayanları Türkleştirecek, karşı çıkanları yok edeceğiz” demişti.
BAKAN’DAN KUMANDANA: ONLARI MAĞARAYA GÖM…
Dönemin İçişleri Bakanı Şükrü Kaya, Tunceli 4. Umum Müfettişi Abdullah Alpdoğan’a 26 Nisan 1937’de gönderdiği “Çok gizli” mektupta şu inanılmaz sözleri kullanmıştı:
“Yakıcı ve boğucu gaz talep etmişsin. Hükümette birtakım kendini bilmezler, taleplerinin karşılanmaması için çalışıyor lakin başarılı olamadılar. Cumhurreisimiz ve Başvekilimiz taleplerinin derhal tedarik edilerek yerine ulaştırılması buyruğu vermişlerdir. Bütün şakileri o mağaralara göm, göm ki bir daha canlanmasınlar.”
Bu katliam talimatının motamot yerine getirildiğini yeniden Şükrü Kaya’nın “teşekkür” mektubundan anlıyoruz:
“Muhterem Kumandan, Mağaralarda kullanılan gazların şakileri büsbütün bertaraf ettiğini bildirmişsin. Gazan mübarek olsun. Madalya ile taltif edileceğini bildirmek isterim.”
Bakan beyefendi, matbuatı uyarmayı da unutmamıştı! Cumhuriyet’in sahibi Yunus Nadi’ye gönderdiği mektupta, “Muhabirinizin çektiği; Dersim’in Islahı Projesi fotoğraflarını bakanlığımıza iade ediniz” diyordu. Ayrıyeten 4 Temmuz 1937 tarihli gazetede çıkan haberi beğendiklerini belirterek, “Harekât” ile ilgili haberlerin bakanlıkça denetim edildikten sonra yayınlanması konusundaki mutabakatı hatırlatmıştı. Hükümetin beğendiği haberde, Kürtleri imha eden asker, “Kahraman Türk Çavuşu…” başlığıyla övülmüştü!
ÇAĞLAYANGİL, KILIÇDAROĞLU’NA DERSİM KATLİAMINI ANLATTI
CHP başkanı Kılıçdaroğlu’nun memleketi olan “Dersim’in temizlenmesi”ne özel ehemmiyet veriliyordu. Köylerin nasıl yakılacağını anlatan “Eşkıya Takibi ve Mağara Aramaları İçin Talimatnameler” el kitabı hazırlanmıştı.
Operasyona katılan pilot Sabiha Gökçen, “Canlı ne görürseniz ateş edin buyruğunu almıştık. Asilerin besini olan keçileri dahi ateşe tutuyorduk” demişti!
Köylerin ve mezraların nasıl yakıldığını, mağaralara sığınanların ise zehirli gazla nasıl imha edildiğini İhsan Sabri Çağlayangil, Dersim Katliamını merak eden Kemal Kılıçdaroğlu’na, 1986 yılında; açık yüreklilikle her şeyi anlatmıştı:
“(Kürtler) mağaralara iltica etmişti. Ordu, mağaraların içinde zehirli gaz kullandı. Bunları fare üzere zehirledi. Yediden yetmişe o Dersim Kürtlerini kestiler. Kanlı bir harekât oldu.” (Ses kaydı: https://www.dailymotion.com/video/x15ws9r)
Kılıçdaroğlu, çok merak ettiği bu çarpıcı detayları nedense hiç lisana getirmemişti! (Soner Yalçın, Kılıçdaroğlu Sordu, Çağlayangil Yanıtladı. Mevzu: Dersim, Hürriyet, 22 Ağustos 2010)
Hızını alamayan CHP Hükümeti, Almanya’ya peşin para göndererek; kemikten geçerek iliği yakan “İperit (Hardal) gazı” siparişi verilmişti. Bu gazın nerede kullanılacağı sorusuna, Kürtleri kastederek “Eşkıyaya karşı” cevabı verilmesi üzerine Almanlar, “Biz bu gazı devletlerin, kendi milletine kullanması için üretmedik” diyerek, parası ödendiği halde göndermemişti. Harekât bittikten sonra gönderilen 30 ton zehirli gaz, Mamak’ta bulunan Gaz Kimya hanesi yakınındaki tel örgülü yerde; açıkta duran bidonlarda yıllarca bekletilmiş ve 1950’den sonra imha edilmişti. (İşgale Misal Hıyanetler, s.97)
Tek parti idaresi ırkçılığa doymuyordu! İşi “kafatası taraması”na kadar götürmüşlerdi. Adalet Bakanı Mahmut Esat Bozkurt, (geleceğin Ulusal Eğitim Bakanı) Reşid Galip ve (geleceğin Başbakanı) Şemsettin Günaltay, 10 farklı takım ile Anadolu’nun 10 değişik bölgesinde 40 bin kişinin kafatasını ölçerek “Türk” olup olmadıklarına karar vermişti! Kafatası ölçüm sonuçlarının açıklandığı, 18 Eylül 1930 Gölcük Yaylası’ndaki basın toplantısında Bakan Bozkurt, “Türk vatanında, ‘öz Türk’ olmayanların bir hakkı vardır, o da Türklere hizmetçi; köle olmaktır” demişti. (Aydın Engin, Cumhuriyet, 21 Eylül 2014)
Kürtlere yönelik CHP zulmünü burada anlatmakla bitiremeyiz. Daha birçok vahim detayları merak edenler, bu bahiste yazılmış kitaplara müracaat edebilir. Biz sonraki periyoda geçelim…
BU ZULÜMLERİ, DARBECİLER DE MOTAMOT DEVAM ETTİRMİŞTİ
DP iktidarında bırakılan Kürtleri yok sayma siyaseti, devlet idaresinde CHP zihniyetini hâkim kılmak için yapılan 27 Mayıs darbesiyle tekrar hortlamış, cuntacılar; darbeden dört gün sonra 485 Kürt başkanı, Sivas’taki sürgün kampında toplamıştı.
Millet Meclisi’nde “Kürt ve Kürtler” demek bile yasaklanmıştı. İnkâr hastalığı öylesine depreşmişti ki, Diyarbakır’a giden Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel, kendisini dinleyen Kürtlere, “Bu memlekette Kürt yoktur. ‘Kürdüm’ diyenin hızına tükürürüm!” demişti!
5 Ekim 1960 tarihinde, güya uzun vadeli stratejiler geliştirmek için kurulan Devlet Planlama Teşkilatı, kalkınma projelerine(!) “Doğu’nun Türkleştirilmesi” ile başlamıştı! “Karma” yatılı okullar açarak ve Türk erkekleri; Kürt bayanlarla evlendirerek Türklük bilinci(!) vereceklerdi!
CHP’nin ırkçı halini, 12 Eylül 1980 darbecileri de; katılaştırarak sürdürmüştü. 19 Ekim 1983 tarih ve 2932 sayılı kanunun 2. Hususunda, “Türkiye’nin tanıdığı devletlerin birinci resmî lisanı dışındaki rastgele bir lisanda fikirlerin açıklanması ve yayınlanması yasaktır” deniyordu.
“Kürtçe yasağı bunun neresinde” diye düşünebilirsiniz. “Kürtçe” ifadesini kullanmamak için, “Irak’ın 2. resmî lisanı olan Kürtçe ile…” demek istemişlerdi!
“Bilinmeyen dil” faciası, Kılıçdaroğlu’nun argüman ettiği üzere Meclis’te değil, mahkeme salonlarında yaşanmıştı. CHP zihniyetinin hâkim olduğu devirde, Türkçe bilmediği için Kürtçe tabir veren Kürt vatandaşlarımız için düzenlenen tutanaklarda “Bilinmeyen dil” tabiri kullanılmıştı.
PKK TERÖR ÖRGÜTÜ, CHP ZULÜMLERİNİN ACI MEYVESİDİR
Doğu Anadolu’da “Kürdistan” adında kullanışlı bir uydu devleti kurmakta başarılı olamayan İngiltere, Chatham House tahlillerinden sonra strateji değiştirmiş, ortam; tahrik ve istismara hazır hale gelince “2. aşama”ya geçmiş ve 27 Kasım 1978 tarihinde, Diyarbakır’ın Lice ilçesinde, “Kürdistan Emekçi Partisi”ni (PKK) kurmuştu. Değişiktir, “Kürtleri kurtaracağı” sav edilen PKK’yı kuran 22 şahıstan 10’u, Kürtlerin katili olan CHP’li “Türk”lerden oluşuyordu. (İşgale Benzeri Hıyanetler, 101)
İstismar örgütü PKK’nın ve istismar siyasetçisi HDP selefinin kurulmasıyla, Kürtlerin sıkıntısı de hal değiştirmişti! Kürtleri imha etmekle bitiremeyen; inkâr etmekle değiştiremeyen “CHP zihniyeti”, PKK hareketlerinin ağırlaşmasıyla birlikte de, “terörist” ilan etmişti! Marksist bir örgüt olan PKK’nın işlediği yırtıcı cinayetlerin faturasını, Kürt mütedeyyinlere kesmekte hiç zorlanmamışlardı!
Bu berbat yakıştırma, Kürtlere; zehirli gaz katliamlarından daha büyük ziyan vermiş, örgüte ise görülmemiş takviye sağlamıştı! Terör örgütünü süratle büyüten “mümbit” bir ortam oluşmuştu! Bırakın “terörist yetiştirme okulu” gibi çalışan Diyarbakır Cezaevi’ni, devletin rastgele bir dairesine hatta hastanesine yolu düşen en mutedil Kürt bile, oradan “devlet düşmanı” olarak çıkıyordu! Yani devlette yuvalanmış CHP zihniyeti Kürtleri ısrarla PKK’ya itiyordu!
Aralarından biri de, “Bir Kürt ailenin çocuğu dağa çıkmışsa bunun sorumlusu o mağdur anne-baba değil; devlettir” demiyordu! Nasıl bir hıyanet çarkı dönüyorsa, “PKK” ile “Kürtler”in ayrıştırılmasına müsaade verilmiyordu! Esasen CHP’nin hazırladığı bütün “Kürt Raporları”nda, terörün ancak “güvenlikçi” politikalarla; yani Kürtlere zulümle önlenebileceği savunuluyordu!
“BİSSE”YE, DGM’DE “EDİ BESE” SORGUSU!
CHP zihniyetli asker ve bürokratın bu Kürt düşmanlığı maalesef 2000’li yıllara kadar kadar devam etmiş, hatta “laiklik şartı” haline getirilmişti. 1999’da “Yılın Sanatçısı” seçilen Ahmet Kaya, ödül töreninde “Yeni albümde bir Kürtçe müzik olacak” dediği için salondaki “laikler” tarafından küfür ve çatal-bıçak yağmuruna tutulmuş, linçten garsonlar sayesinde kurtulmuştu. Artık Kürt kardeşlerinden(!), CHP’ye oy isteyenler o gün sahneye fırlayıp “10. Yıl Marşı” söylemiş, peşinden bir de “Bir Oburdur Benim Memleketim” şarkısı patlatarak, Kürtlere “Defolun” demişti!
Bu paranoya o kadar ileri gitmişti ki, meşhur “BİSSE”nin sahibi Mustafa Kefeli, Adana DGM’de “Senin firmanın ismi Kürtçe “EDİ BESE”yi (yeter artık) çağrıştırıyor, bu ismi bilhassa mi seçtin” diye sorgulamıştı!
Devlet, batıda baş edemediği bütün soytarı bürokratları; “Sürgün Bölgesi” diye isimlendirdiği Doğu ve Güney Doğu vilayetlerine gönderiyor, onlar da sürülme hıncını Kürtlerden alıyordu. Askerin, “terör örgütüyle mücadele” ismi altında Kürtlere yaptığı zulüm ve azabın haddi hesabı yoktu ve bu zulümler, terör örgütü için âb-ı hayat manasına geliyordu!
2008 yılında; biz yayın direktörlerine “Terörle Çaba Brifingi” veren Genelkurmay Lideri Yaşar Büyükanıt, “5 bin civarında terörist var. TSK bu sayıyı tekraren sıfırladı ancak hâlâ 5 bin terörist var” demiş ve terörün yalnızca silahlı çaba ile bitirilemeyeceğinin ısrarla altını çizmişti! Ancak ne gariptir ki, Kürtlere yaptıkları zulümlerle terör örgütünü asıl kendileri besliyordu!
AK PARTİ YANLIŞI DÜZELTTİ, PKK DARBE YEDİ
Birçok kronik hastalık üzere teröre de kalıcı tahlil arayan Erdoğan ve AK Parti iktidarı, terörü besleyen en büyük yanlışın, onlarca yıldır devam ederek kemikleşen “Kürt=PKK anlayışı” olduğunu görmüştü. Lakin, devlet siyaseti haline getirilen bu uygulamanın düzeltilmesi hiç de kolay değildi. Hatta Adnan Kahveci, Eşref Bitlis üzere dehalar, Kürtleri; terör örgütünden ayırma yoluna kurban gitmişti! (Ayrıntılar için: Hıyanetler, 101-121)
Terörü bitirmenin, Kürt vatandaşlarımız ile teröristleri kesin bir biçimde ayrıştırmaktan geçtiğini çok uygun gören Erdoğan, bütün engellemelere karşın; çok istikametli bir tedaviye girişmişti. Doğu’da görevlendirilecek mülki amirden öğretmene kadar bütün memurların seçiminde kılı kırk yarmış, mezralarda yaşayanlara kadar bütün Kürtler; devletin güvenlik şemsiyesine alınarak PKK esaretinden kurtarılmıştı.
“Çözüm Süreci” her ne kadar devletteki CHP zihniyetli kalıntılar ve FETÖ işbirliğiyle sabote edilmiş olsa da, yarım kalan haliyle bile çok kıymetli katkı sağlamıştı. Kürtler, terör örgütü elinde bir istismar materyali olduğunu anlamış, 2015’teki “Özyönetim” dedikleri yüzleşme sayesinde PKK’nın; azılı Kürt düşmanı olduğunu yakından görmüştü!
Tam bu devirde HDP’li Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi önünde başlayıp, 2019’dan itibaren de HDP Vilayet Başkanlığı önünde devam eden “Evlat Nöbeti”, bütün Kürtlerin; teröre ve terör örgütüne, Diyarbakır Anneleri üzerinden isyanı manası taşıyordu.
Nitekim iktidarın ısrarla sürdürdüğü, “PKK’ya darbe; Kürtlere şefkat” ilkesiyle, Kürtlerin devlete itimadı artmış, böylelikle; terörle çabada de sonuç alınmıştı.
Şanlıurfa Valisi İzzettin Küçük 10 Haziran 2015’te, yalnızca o bölgeden 6 ayda 3 bin çocuğun dağa çıktığını açıklamıştı. Buna karşılık İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun Ağustos 2022’de yaptığı “Terör örgütüne 2015’te 5 bin 584 kişi gitmişti bu yıl ise 30 kişi gitti” açıklaması, devletin bu tavır değişikliğinin; alandaki sonuçlarını çarpıcı biçimde yansıtmaktadır. Terörle çabada bugün gelinen başarıda, teknolojik üstünlüğün yanı sıra asıl etken, PKK’dan büsbütün ayrıştırıldığı için devletine güvenen Kürt vatandaşlarımızın terör örgütüne lojistik takviye vermemesidir.
Tamamen hadise ve saha üzerinden ortaya koyduğumuz görüntü bu türlü iken, HDP uydusu CHP ve CHP uydusu UYGUN Parti başkanlarının, seçime gittiğimiz şu günlerde “Kürtlere PKK’lı muamelesi yapılıyor” çeşidi sözleri, bölgedeki gerçeklerle örtüşmemektedir.
Algı oluşturma maksatlı bu telaffuzlar, Kürdüyle-Türküyle 85 milyonun aklıyla alay etmektir. Çünkü bu çarpıtma, “Kürtler, dedelerini kimin katlettiğini bilmiyor; bilse de önemsemiyor” düşüncesinin ürünüdür!
7’Lİ KOALİSYONDA KÜRT İSTİSMARI
Öte yandan; Kürtlerden oy istemeye yüzü olmayan, kendilerinin tabiriyle Ankara’nın öbür tarafına geçemeyen CHP, “marjinal stratejiler” deneyen Kılıçdaroğlu devrinde, süratli bir savrulma yaşamıştır.
HDP üzerinden Kürtlere ulaşma teşebbüsü son derece enfeksiyonlu bir denemedir. Zira Kürtleri HDP’nin temsil ettiğini düşünmek, HDP’ye oy veren Kürtlerin PKK’lı olduğunu düşünmek kadar yanlıştı!
Nitekim bu tehlikeli gidişe, CHP’deki ulusalcılar itiraz etmişti ancak hepsi partiden temizlenmişti! Hatta 15 Şubat 2016 günü yayınlanan Tarafsız Bölge’de, “CHP, terör konusunda çizgiyi HDP çizgisine taşıyan bir açılıma girdi” uyarısında bulunan Baykal bile aforoz edilmişti!
Kılıçdaroğlu, “Kürtlerle barışmak” ambalajına sardığı bu tehlikeli stratejiyi ısrarla sürdürerek, HDP’ye yanlışsız süratle kayarken, kendini HDP ambalajına sarılı PKK’nın yanında bulmuştu. Gerçekten 2015 seçimlerinde “Türkiye Partisi” görünmek için ağır uğraş sarf eden HDP, bugün asla bu türlü bir argüman da bulunmadığı üzere “Doğu’ya özerklik, Öcalan’a özgürlük” telaffuzlarıyla; büsbütün Kandil’in kucağına oturmuştu!
Bu sebeple Kılıçdaroğlu, “Kürtlerle barışma” gayesiyle çıktığı yolda, Akşener başta olmak üzere bütün ortaklarını da Kandil’e ipotek etmişti! Kandil’den her gün yapılan, “Kılıçdaroğlu’nu destekleyin” garabetine karşı tek söz söyleyememenin asla öteki bir izahı yoktur. Hakikaten propaganda için en küçük fırsatı pahalandıran Kılıçdaroğlu, Diyarbakır’a gitmiş fakat Kürtlerin asıl temsilcisi olan Diyarbakır Anneleri’nin yanına gidememiştir! Hakeza; “anne”liğini siyasî fırsata çevirmede pek yetenekli olan Akşener de, PKK mağduru bu çileli anneleri hiç fark edememiştir!
Diyarbakır’a kadar giden bütün CHP yöneticilerinin, geniş tabanlı bir Kürt Sivil Toplum Örgütü” diyebileceğimiz “Diyarbakır Anneleri”nin değil de, onlara zulmeden HDP’nin yanında yer alması, CHP’nin genetik hastalığının motamot devam ettiğini göstermektedir. Esasen Kılıçdaroğlu da her fırsatta laiklere, “Merak etmeyin, CHP’nin çizgisi kıl kadar değişmedi” mesajı vermektedir.
Ayrıca CHP, “Kürtlere hizmet” ile “Kandil’e hizmet”i karıştırmaktadır. Hudut ötesi harekâtlara “Hayır” demek, AB’ye “Terör operasyonlarını durduracağız” vaadinde bulunmak, Kürtlere mi yoksa PKK’ya mı müjde vermektir? Bu durumda, CHP; terörü kaynağında kurutan bu operasyonlar sayesinde rahat uyuyan Kürt çocuklarına bu huzuru çok gördü demektir!
Peki, Kılıçdaroğlu’nun HDP ile saklı görüşmede verdiği “Özerklik” kelamı, Kürtlere mi yoksa Kandil’e mi hizmettir? PKK, Kürtlere yaklaştıkça zulmü arttıran bir örgüttür. 2015’teki son “özerklik” kalkışması, Kürtlerin hatırlamak bile istemediği “vergi ambalajlı haraç” ve “yargılama kılıflı infaz” kâbuslarıyla doludur!
BU TELAFFUZLAR, CAN ÇEKİŞEN PKK’YA “CAN SİMİDİ” ATMAKTIR
AK Parti iktidarlarının yürüttüğü sağlıklı siyaset sayesinde, taban dayanağından yoksun kalan PKK, silahlı çabayı de kaybetmiş olup, Kandil’den her gün feryatlar yükselmektedir. Gel gör ki; tam bu basamakta seferber olan CHP öncülüğündeki muhalefet, iflas etmiş örgüte can suyu vermektedir. Bugün PKK terör örgütünü ayakta tutan tek bağ, CHP ve CHP zihniyetli kelamda aydın ve akademisyenlerin; “Kürt Siyaseti” aldatmacası üzerinden verdiği “nitelikli destek”tir.
Kılıçdaroğlu siyasî hırsı uğruna tehlikeli bir adım atmış ve Kürtler=PKK fitnesini başlatarak tekrar başa dönme gayreti başlatmıştır. Aslında CHP’nin, “Kürtler=PKK” anlayışı hiç değişmemiştir. Resmî sitesindeki “terörle uğraş raporu”nun ismi bile “Türkiye’nin Kürt Sıkıntısına Bakışı”dır ki, terörle uğraşın 40 yıl sürmesinin ana sebebi, terörü “Kürt Sorunu” olarak görmektir.
Görüldüğü üzere CHP’nin Kürt düşmanlığı; tıpkı İslâm/Müslüman düşmanlığı üzere genetiktir. Bu CHP’nin, Kürtlerle barışması imkânsızdır. Kılıçdaroğlu’nun, Kürtlerin maruz kaldığı CHP zulmü hakkında, “Bunlar çok yanlıştı, kınıyoruz ve Kürtlerden özür diliyorum” demediği sürece, “Kürt” güzellemesi yapması siyasî münafıklıktır.
Suçu kabul edip özür dilemeden ve ziyanı tazmin etmeden yapılan “helalleşme” muhabbeti üçkâğıtçılıktır. Kılıçdaroğlu’nun bu ucuz telaffuzları, gittiği her yerde bol bol savurduğu “mavi boncuklar”dan ibarettir.
Bu gerçekler ışığında bakıldığında, Kürtlerin CHP’ye oy vermesi; tıpkı CHP’nin; başka mağduru olan dindarların oy vermesi üzere eşyanın tabiatına terstir ki, zati Kürtler de yıllardır bu yanılgıya düşmemiştir.
